Eko kuća, ekološka gradnja pasivna kuća
Naziv niskoenergetske kuće se već duže vreme koristi na zapadu Evrope za štedljive kuće koje troše veoma malo energije za održavanje prijatne unutrašnje klime, kako leti, tako i u zimskom periodu. I pored nedostatka zajedničkog, usaglašenog propisa - evropskog niskoenergetskog standarda (svaka članica EU posebno reguliše ovu oblast), obično se podrazumevaju kuće koje troše 3lit lož ulja, ili 3m3 gasa po m2 stana po sezoni. Popularno se nazivaju još i "trolitarske kuće". Od bivših Jugoslovenskih republika, po broju eko kuća Slovenija prednjači u niskoenergetskoj gradnji.
Pasivne kuće najjednostavnije rečeno su niskonergetske kuće, odnosno dodatno usavršene niskoenergetske kuće. Pasivne kuće se razlikuju u tome od običnih kuća, što nemaju klasičan sistem grejanja, i da ispunjavaju granične vrednosti iz tri oblasti: specifičnom potrebom energije za grejanje, zaptivenošću i specifičnom potrebnom primarnom energijom.
U poslednje vreme sve češće se srećemo sa pojmom eko kuća. Za razliku od pojmova niskoenergetska gradnja i pasivna gradnja koji su egzaktno definisani i merljivi, nejasno je na šta se ovaj naziv odnosi. Da li se pod ekološkom gradnjom misli na upotrebljenje materijale, koji su ekološki, reciklirani odnosno moguće je ih reciklirati na kraju svog životnog veka, ili se pod nazivom eko-kuća misli na niske troškove stanovanja i malu potrošnju energije za zagrevanje, odnosno "ekonomičnom kućom". Naziv eko kuća se retko upotrebljava u stručnim krugovima, po mišljenju autora je više marketinški naziv, koji ima funkciju da privuče pažnju osoba koji imaju visoku ekološku svest, vode računa o zaštiti životne sredine i pridobije njihove simpatije.
